PhD defense Eliska Prochazkova March 4th

Dutch (scroll down for English)

Gezichtsexpressies spelen een fundamentele rol bij sociale interacties, zoals blijkt uit onze spontane neiging om andermans uitingen van  emotie te spiegelen. In dit proefschrift neem ik een breed perspectief en laat ik zien dat mensen elkaar op meer niveaus nabootsen dan eerder werd gedacht. Speciale aandacht wordt besteed aan het spiegelen autonome reacties (synchronisatie in hartslag, huidgeleiding en pupildiameter), een onderbelicht onderzoeksgebied. In het eerste empirische hoofdstuk laat ik zien dat het spiegelen van pupilgrootte sociale hersengebieden activeert en dat vertrouwen wordt bevorderd wanneer de pupillen van interacterende partners zich synchroon verwijden. In het daaropvolgende experiment laat ik zien dat de synchronisatie in hartslag en huidgeleiding de aantrekkingskracht tussen twee mensen tijdens een date vergroot. In de overige hoofdstukken manipuleer ik spiegelgedrag met optische illusies en hersenstimulatie om te bewijzen dat de synchronisatie van fysiologische reacties en het spiegelen van gezichtsexpressies gecontroleerd worden door verschillende neurologische paden. Samen impliceren deze bevindingen dat de neiging om te spiegelen en zich ook op fysiologisch niveau op een ander af ​​te stemmen, kan resulteren in emotionele besmetting – de neiging om de emotie van een ander te ‘vangen ‘, wat op zijn beurt vertrouwen en verbondenheid bevordert. Kortom, dit onderzoek zet een fundamentele stap in de richting van het begrijpen van de neurologische gedragspaden waardoor spiegelen (pro) sociaal gedrag beïnvloedt.

English

Facial expressions play a fundamental role in social interactions, as demonstrated by our spontaneous inclination to mimic emotional expressions of others. In this thesis, I take a broad perspective and show that people mimic each other on many more levels than previously thought. Special attention is given to autonomic mimicry (synchrony in heart rate, skin conductance and pupil diameter), which is an underexplored area of research. In the first empirical chapter, I show that pupil mimicry activates social brain regions and when the pupils of interacting partners synchronously dilate, trust is promoted. In the subsequent real-life experiment, I demonstrate that synchrony in heart rate and skin conductance boost attraction between people on a date. In the remaining chapters, I manipulate mimicry with optical illusion and brain stimulation to provide evidence that autonomic and facial mimicry are controlled by distinct neurological pathways. Together, these findings implicate that the tendency to automatically mimic and physiologically align with others can result in emotional contagion – the tendency to ‘catch’ another person’s emotion, which in return encourages trust and affiliation. In sum, this research takes a fundamental step towards the understanding of the neurobehavioral pathways through which mimicry influence (pro)social behaviors.